هنوزم تنها ترینم توی قصه زمونه

کاشکی رد پای عشقم روی جاده ها بمونه

با صدای خشک و تشنه ، خوندم از موجای دریا

جون گرفت حس قشنگی تو تن خشک درختا

بال پروازی نداشتم ، اما از پرنده خوندم

توی بازی صداقت ، همیشه برنده موندم

همه جا طرح قفس بود ، که من آسمون کشیدم

روی بال هر ترانه به ستاره ها رسیدم

به امید لحظه عشق ، به امید روز پرواز

به امید این که شاید بشکنه بغض هر آواز

پشت میله ها نباید یادمون بره پریدن

وا کنیم پنجره ها رو واسه آسمون و دیدن